Wêje Jêderka Herî Girîng a ku Pêwîst e Mirov Serî lê Bide

Wêje, di wateya giştî de zanisteke ku jiyana mirovahiyê ji bo me dide nasîn û fêmkirin.

Mijara wêjeyê, bi hemû aliyên xwe ve paşeroja mirovahiyê ye. Wêje, bingeha xwe ji jiyana exlaqê baş digire. Exlaq, hêza fikirîna hevpar a civakê ye û wijdana civakê ye.

Ji raveyên raman, bûyer, hest û xeyalan bi gotin an bi nivîskî ji bo xwendevan an jî guhdarên xwe bihest, coş, kêfxweşî, zewq û bedewiyeke bilind radighinê re ‘’wêje’’ tê gotin. Wêje, tê wateya pîşekarî, lêkolîn û rêkupêkbûnê. Peyva wêje ya ku di zimanê erebî de wekî edeb tê binavkirin tê wateya birêkûpêkî û pîvanbûnê.

Ji berhemên bi vê armancê hatin derxistin re berhemên wêjeyî tê gotin. Wekî tê zanîn gelek hêz û dînamîk dibin sedema pêşketina civakan. Ez ê zêde li ser vê nesekinim. Çimkî ez naxwazim nivîs zêde dirêj bibe, lê ez dixwazim hinekî jî behsa girîngiya wêjeyê bikim. Wêje, ji aliyên xwe yên heyberî û giyanî ve pireke di navbera demên borî û dema bê ya civakê de hatî sazkirin û goftûgoyeke berdewam e. Wêje, xweşikirina hiş û bîra mirovahiyê ye. Her wiha bi awayekî rast û berfireh fikirandina me bi rêk û pêk dike. Wêje, ji bo rêkûpêkirina zanebûn û sazkirina dema bê, jêderka herî girîng a ku pêwîst e mirov serî lê bide.

Em çi qasî rabirdûya xwe bizanibin, em ê ew qasî jî xwe, netewa xwe û cîhana xwe baş nas bikin. Kesê wêjeya civaka xwe nizanibe, dibe mîna mirovekî bêhiş. Divê bê zanîn ku afirandina çanda gel a hevsengbûyî, bê wêje nabe. Wêje mifteya pêşketina civakê ye. Belê, ev mijarên ku me anîn ziman, bêyî hev nabin û hev temam dikin. Ji ber hêz, hebûn û sembola neteweyekê ziman û wêjeya wê ye. Heke gelê me heta niha hebûna xwe parastibe û gihandibe roja me ya îro, bi saya serê zimanê hevsengkirî û wêjeyê ye.